Flyballteam The Jumpers

Cody

Cody werd geboren in Rozenburg ( NL). Zijn vader is een Berner Sennen en zijn moeder een border Collie die echter 6dagen na zijn geboorte overleed waardoor hij met de papfles werd grootgebracht door zijn toenmalige baasjes
Hij is bij zijn huidige baasjes Marleen van Parys en Jean-Pierre Onsia terecht gekomen via een website “Boris.nl” die zich richten op het herplaatsen van Berner Sennen honden.
Oorspronkelijk werd hij aangeboden samen met zijn vader maar deze was bij aankomst al herplaatst.Cody was meteen enthousiast en verhuisde dus naar Lier (B) naar zijn nieuwe baasjes
Via onze schoonbroer Dirk Van Parys die ook honden opleid zijn we bij de Jumpers terecht gekomen en dit omdat Cody nogal een hevig baasje is die best veel beweging kan gebruiken en ook gek is op zijn balletje.
Eerder werkte Dirk al samen met Swinging Tails voor een demo Doggy Dance bij de benefiet “Mensen voor Elkaar” vandaar de doorverwijzing naar de Jumpers die ook op Ter Dries trainen
Ondertussen heeft Cody al enkele wedstrijden mogen meelopen en wat we zeer zeker weten is dat hij er heel veel plezier in heeft.
Hopelijk kan hij nog jaren meelopen bij de Jumpers.
Tekst: Marleen van Parys

O'Delight

Op 11 januari 2015 als eerst geborene van (voor de oudere jumpers) Djazzlynn, vroeger Flyball kampioene en recordhoudster, en ene Cooper, een knappe bruin/ witte Border Collie.
Omgekeerd tevoorschijn gekomen, was ik eigenlijk een onooglijk hondje met bliksemse tekening, ongewenst door velen bleef ik het laatst over in een nestje van 7 waarvan eentje het niet gehaald heeft.
Na lang aandringen van mama's baasjes, Jan en Jessica,  kwamen er toen mensen langs om eens naar ons te komen kijken. Uiteindelijk, toen niemand binnen was, werd ik opgepakt en uiteraard betrapt. Toen was het geklonken, ik en die vreemde zouden een stel moeten worden, bleef alleen het probleem van een naam. Die werd echter snel gevonden na een paar glaasjes wijn en de herinnering aan een wedstrijd in het buitenland onder teamnaam "Belgian Delights". Na enkele weken mocht ik toen verhuizen van het verre West-Vlaanderen. Ik kwam terecht aan de bossen van De Klinge bij Bo en Margie en hun vijf honden, al snel zou ik dikke vrienden worden met Shiva en Figo, met wie ik naar hartelust kon ravotten. Natuurlijk moest ik ook leren omgaan met Gipsy de vermeende baas van de bende en Dino, de echte baas, en Floortje de andere oogappel van mijn baasje. Van hen had ik niet veel te vrezen ze zijn eerder van het rustige type thuis. Die andere twee zijn meer de speelse vogels, eentje doet zelfs de deur voor mij open, een galante type die Figo. Natuurlijk moest ik, net als de rest, leren flyballen. Daar heeft ons Margie voor gezorgd.  Eigenlijk was dat niet zo moeilijk voor mij, er zijn genoeg voorbeelden hier. Na veel oefenen tegen de muur en op de box bleek dat ik van nature liever naar links draai maar Margie heeft er voor gezorgd, om mijn spieren goed te ontwikkelen, dat ik op de box rechtsom draai. Willen is kunnen zeker. Toen ik uiteindelijk de geschikte leeftijd had bleek er in mij een hoogtehondje te schuilen en indien ik veel oefende op mijn 'sta'houding zou dat in mijn Flyball carrière een voordeel opleveren voor mijn teamgenoten en mezelf uiteraard ook. Na vijf metingen was de job geklaard, mijn sprong hoogte was en is 25 CM.
Ondertussen heb ik al een heel seizoen achter de rug en zelfs al enkele malen meegelopen in het grote Jolly team. Normaal ben ik wel de vaste waarde bij de Lucky's als hoogtehondje wel te verstaan. Mijn hoogtepunt was het Belgisch kampioenschap te Brecht waar we tweede geëindigd zijn, vóór onze Limburgse rivalen waar we bijna een gans seizoen van hadden verloren. Ook heb ik op het Europees kampioenschap de titel behaald in derde divisie. Niet slecht voor een beginnertje, ik hoop op nog een lange en plezante Flyball carrière en vele plezierreisjes met mijn baasjes en hoop jullie spoedig eens op een wedstrijd te zien om mijn kunstjes te tonen.

Ida

Zeven jaar geleden las ik een artikel over een klein Frans herdersras met een pittig karakter : de Pyreneese herder.
Er was een nestje in Oost Vlaanderen en Ida werd gekozen: een teefje en een blondje. Een dom blondje? Helemaal niet!
Ze volgde gehoorzaamheid tot de C klas en toen waren we volleerd want een robot moest het niet worden.
Schapendrijven dat hadden we graag gedaan. We hebben een keertje de gelegenheid gehad deel te nemen aan een demonstratie en dat was een heel groot succes. Spijtig genoeg zijn er niet zoveel mogelijkheden voor Pyreneese herders om daar veel in te oefenen in België en dus gingen we flyballen.
Ze was waarschijnlijk de eerste hond van haar ras in de Belgische flyball.
Ida is een echte recreatieflyballer. Ze amuseert zich maar ze kan er ook ineens de brui aan geven. Ze zou zo graag de spelregels veranderen : enkel nog oproepen zoals de trainingen in de winter. Dan is ze nog heel snel.
Haar bijnaam is de krokodil. Ja ze durft al eens van zich afbijten en thuis moet de Madu luisteren naar haar. Het is dan ook een echt Pyreneeke. Ida toch ziet het vrouwtje je erg graag. Wij zijn dan ook een team.

Aiko

Op 25 januari 2011 werd ik geboren in het verre Limburg. Ik woonde daar op een boerderij tussen de koeien. Toen ik acht weken was zijn mijn baasjes mij komen uitkiezen. Ik viel direct op, vooral omdat ik ne kop groter was dan mijn broers.
Tijdens de lange rit naar huis was ik helemaal opgedraaid van de zenuwen. Ik heb het vrouwke helemaal ondergespuugd. Het Zonderschot werd mijn nieuwe thuis en hier kwam ik voor het eerst onze Kazan tegen .
Het werd mijn baasjes al direct duidelijk dat ik mijn eerste levensweken met mijn broers en zusjes in de stallen had geleefd. Ik was met andere woorden niet echt “housetrained”. De baasjes hebben me zelfs een paar nachtjes met bench en al op het terras gezet vanwege de “ongelukjes” . Na een logeerpartijtje bij die strenge nonkel Bert (ook een nachtje buiten met bench en al) had ik het ineens door dat ik mijn gevoeg toch beter buiten kan doen.
De gehoorzaamheidslessen op ter Dries waren ni echt aan mij besteed. Er was zoveel te zien op dat plein dat ik niet kon opletten tijdens de les. Baasje gaf het al gauw op en terwijl ons vrouwke met onze Kazan netjes de hele reeks tot de C klas afwerkte bleef ik thuis….en verveelde mij.
Omdat ik thuis energie te veel had vond ons vrouwke dat er ook voor mij een bezigheid moest gezocht worden en op aanraden van het baasje van mijne vriend Louis ging ze eens kijken naar de flyball training. Ik mocht daar al direct een proef trainingske doen. Ik weet niet of Dirk het na die eerste keer nog wel zag zitten maar hij en het vrouwke zijn geen opgevers. Na 3 maand kreeg ik mijn brevet maar een wedstrijd lopen zat er niet direct in. Ik deed nogal graag een rondje rond het plein als ik met mijn balletje terugkwam en dat was blijkbaar ni echt volgens de regels. Na een jaar trainen mocht ik eindelijk aan mijn eerste wedstrijd meedoen. Die eerste wedstrijd was een ramp! Al dat volk! Die tent! Die lichten! Ge zou voor minder een lichte zenuwinzinking krijgen.
Het vrouwke gaf echter niet op en de volgende wedstrijd ging het al een stuk beter. Onze Kazan was ondertussen ook beginnen flyballen en ik had al gauw door dat ik die een stapje voor moest blijven. Hij was dan misschien wel de beste in gehoorzaamheid maar in de flyball zou ik hem ni laten passeren.
Mijn eerste wedstrijden liep ik mee met de Daltons. Ik kreeg het al gauw in de mot dat de hond in de andere baan soms sneller mocht vertrekken als ik en als er iets is waar Aiko ni tegen kan, dan is het tegen zijn verlies. Ik begon dus meer en meer mijnen tegenstander in het oog te houden en extra gas te geven om hem in te halen. De coach van de Funny Jumpers had dat gezien en vroeg mij in de ploeg. Wauw dat ging hier ineens al veel sneller. Als laatste hond het gat dichtlopen werd mijn specialiteit.
En zo loop ik nu dus al mijn derde seizoen bij de Jumpers. Ik heb zelfs al een paar keer met de Jolly’s meegelopen maar dat is toch net iets te hoog gegrepen. Met de Lucky’s hebben wij vorig jaar een mooi seizoen gelopen met de Europese titel in vierde divisie en een mooie vierde plaats op het Belgisch kampioenschap.
De flyball heeft er voor gezorgd dat ik thuis niet meer de zenuwpees van vroeger ben. Omdat ik er al mijn energie in kwijt kan ben ik thuis de rust zelve geworden. En onze Kazan …. die kan misschien wel het schoonste aan de voet zitten en den beste “blijf” maar in de flyball moet hij ver achter mij blijven.

Vienna

Hoi, ik ben Vienna. Maar de meesten zullen mij al wel herkend hebben aan mijn snor. Ik ben geboren op 7 november 2005 dus ik word 10 jaar. En jaja, ik flyball nog steeds.
Toen ik puppy was, wou niemand mij mee naar huis nemen. Te hevig of te lelijk? Geen idee. Gelukkig kwam Katrien mij toch ophalen en mocht ik even bij huize Geens blijven tot ze iemand vonden waar ik mee naar huis mocht gaan. Maar helaas, er kwamen wel mensen kijken maar niemand wou mij meenemen. Terwijl ik bij huize Geens verbleef, mocht ik af en toe mee gaan wandelen aan de Nete met de andere honden Zappa, Birne, Sien en Lucky. Toen zagen mijn baasjes hoe snel ik kon lopen als klein pagaderke. Ik was ondertussen al een tijdje bij hen toen ze besloten mij te houden. 5 honden was veel maar ze konden mij toch niet naar het asiel brengen?
Mijn zusjes en broer flyballden toen allemaal. Jaja, zelfs Sien en Lucky. Dus gingen ze dat met mij ook eens proberen. Eerst lachten ze met mij, ik denk dat het mijn snor was die iedereen grappig vond. Maar toen ze mij zagen lopen, veranderde dat. Ik leerde enorm snel en kon mee wedstrijden lopen toen ik 16 maanden was. Na een half jaartje in de 2de ploeg te staan, mocht ik naar de Jolly Jumpers. Wat een eer. We verbroken met dit team meerdere records: Belgische records en zelfs Europese records. Het jaar erna kwamen er nieuwe hondjes bij. Gille, Gismo, Djazzlynn en Githa waren de hondjes waar ik jaren mee samen gelopen heb, meerdere titels mee won en records mee verbrak. Nu loop ik nog steeds bij enkele van hen, maar dan in de Old Jumpers.
Naast het flyballterrein ben ik een echte deugniet. Ik ben al meerdermaals ontsnapt, plunder vuilzakken en eet alles op wat ik kan vinden. Binnenkort kan ik al deze trucjes verder leren aan dat onwetende pupje Nio zodat hij ook een superhond kan worden, net als ik!

Dino

Baasje : Margie

Ik ben dino.
Wordt volgend jaar 11 jaar, in mijn leven heb ik niet stil gezeten, ik heb hard moeten werken,en ik heb altijd mijn best gedaan. Het terrier dat in mij zit, is soms wel af en toe naar boven gekomen, maar al snel werd ik dan op mijn pootjes getikt.
Ik ben begonnen met gehoorzaamheid, toen ik 7 was ben ik overgestapt naar flyball en dit was reuze fijn, ook vele leuke dingen gedaan en ik hoop dat in toekomst er voor mij nog vele leuke dingen mogen komen. Daarom heb ik een gedichtje gemaakt voor jullie jumpers

"In mijn gedachtes en dromen
ben ik de ster,
ben ik het leuke hondje
iedereen vindt mij leuk.

In mijn gedachtes en dromen
ben ik slim,
ik haal geen tienen en negens
maar ik ben wel slim.

In mijn gedachtes en dromen
hou ik van jullie,
de jumpers met de mooie twinkelende ogen
en met jullie lieve lach.

in mijn droom loop ik op en af. "

Ik neem nog geen afscheid van jullie , maar wel van de flyball wedstrijden.
Voor de fun zal ik nog wel wat mee trainen.
Ik heb mijn best gedaan en ik zal nog vaak aan de mooie momenten denken

een poot van Dino

Maand september 2013 :

Louis

baasje : Chris

Rara wie ben ik?

Altijd vrolijk, oren in de wind, staart in de lucht en altijd op zoek naar de perfecte tennisbal.

Ik ben geboren op 30 november 2007, kruising labrador/beagle, en woonde in hartje Antwerpen tot ik verhuisde naar Berlaar op 29 september 2010. Geen hele dag meer in de bench, maar de vrijheid van binnen en buiten te kunnen lopen in gezelschap van twee gepensioneerde honden.

Ik ging direct naar de hondenschool, klas A. Een hel voor het baasje, een feest voor mij! Luisteren is echt niet belangrijk als er zoveel te ruiken valt. Na een jaar gesukkel in de gehoorzaamheid zijn we eens gaan kijken bij de Happy Dogs. Daar vertelde ze dat flyball misschien iets voor mij was. Het baasje is dan met een klein hartje eens gaan kijken en ik heb daar direct iedereen vertederd met mijn lief snoetje.

Zoals elke sport is alle begin moeilijk maar na wat ups en downs heb ik op 04 april 2012 mijn brevet gehaald en ben ondertussen aan mijn tweede seizoen bezig. Ik ben misschien niet de snelste maar doe het toch vrij goed en als de beagle boven komt, zorg ik voor wat ambiance op de plein en dan is iedereen weer blij.

Ondertussen heb ik, spijtig genoeg, wel afscheid moeten nemen van mijn maatjes thuis. Baasje vond het zo erg dat ik alleen was en zo kwam Tommeke in huis (een flyballer in spé). Hopelijk wacht er mij nog een grote carrière in de flyball, maar van het plezier zijn we al zeker.

Een lik, een poot

Louis

Maart 2012 :

Seppe

Baasje : Roza

Hallo, hier is de Seppe, maar ja : wie kent mij niet ?

Op 9 februari ben ik geboren, 6 jaar geleden. 9 weken na mijn geboorte ben ik in een asiel terechtgekomen , daar is mijn vrouwke mij komen halen. Het was  liefde op het eerste zicht. Wat was ik blij dat ik daar weg was.

Als ik 3 maand was, zijn ze met mij naar de gehoorzaamheidschool gegaan, om wat manieren te leren en wat gehoorzaamheid bij te brengen. Dat heb ik 2 jaar  gedaan en ik weet nog altijd ni wat gehoorzamen is. Mijn vrouwke weet toch  hoe ik ben : wat ik in mijn hoofd heb, heb ik niet onder mijne staart. Ik doe toch  mijn goesting !

Dan ben ik begonnen met flyball. Dat was toch al plezanter dan altijd te moeten horen " ZIT - LIG - APPORT". Geloof mij maar , van de 2de keer had ik begre pen hoe dat spel werkte. Eindelijk iets naar mijn zin. Dat heb ik in die school  2 jaar gedaan. Toen ben ik bij de Jumpers beland. Dat was iets anders ! Daar  zijn ze streng zenne : de puntjes op de i. Daar moet geluisterd worden. Weer  zoiets voor mij.

Nu kan ik tenminste al "flyballen", ben nog gene kampioen, maar heb met mijn maten toch al Europees gelopen EN gewonnen.

Dat zijn mijn eerste 6 jaren. Hopelijk kan ik en mijn vrouwke er nog 6 bijdoen.

Bye Bye Seppe pootje en ne kwispel.

Augustus:

Zappa

Baasje: Niels, Dirk, Elke, Michèle, .. (ik heb zowat met iedereen geflyballd)

Ik ben de Zappa, maar dat wisten jullie allemaal al. Dit jaar word ik 11, niet slecht hé, want de dierenarts had gezegd dat ik met mijn afwijking aan mijn hart maar 4 à 5 jaar ging worden. In mijn jonge jaren trainde Niels flyball en gehoorzaamheid met mij. Ik heb zelfs mijn brevet gehaald. Dan gingen we agility proberen, maar dat was nu echt iets voor mij. Volle snelheid halen en dan mocht je alles omver lopen. Pas op, meestal na de training mankte ik wel.
Dus zoals zoveel van mijn vrienden ben ik maar gaan flyballen. Leuke sport, maar dat draaien op de box zag ik niet zo zitten. De kortste afstand tussen 2 punten is toch een rechte lijn? Veel van die beginnende begeleiders heb ik een handje (pootje) moeten helpen om de stiel te leren. Ja, sommige hebben daar last van maar ik niet. Nog een detail: mijn talenkennis is enorm. Ik versta meer woorden Heists dan Stefan.
Wij zijn thuis met 5, en dat is niet simpel. Eerst kwam Birne erbij, zo een jong teefje, dat zag ik nog zitten. Later Lucky en Sien, weer 2 teven. En dan als laatste Vienna, een pestkop eerste klas. Maar ik sta mijn mannetje wel.
Vroeger mocht ik op woensdag en zaterdag altijd mee gaan trainen maar de laatste tijd, hoe triestig ik ook kijk, moet ik thuis blijven. Het gaat nochtans nog steeds goed alleen zijn tegenwoordig die hordes toch zo hoog. Ik geraak er na een paar keer lopen niet meer over. Wandelen en stokken zoeken zijn nu mijn grote passie's. Ik voel mij nog steeds zeer jong. Onlangs heb ik ontdekt dat ik kan zwemmen, en dat is ook leuk.
Groeten aan iedereen daar bij de Jumpers,

Zappa

Juni:

Snoopy

Baasje: Jessica

Ik ben snoopy, geboren op 27/07/2003 bij mijn vrouwke thuis. Er was namelijk een “accidentje” gebeurd waar 13 puppies uit gekomen zijn, waaronder mijn broer Dino en ikzelf. Dino woont bij de mama van mijn vrouwke. Wij zijn een kruising tussen een west highland white terriër en een kruising van een dobberman en nog iets (maar wat weten we niet meer).

Ik ben dus van mijn geboorte al bij mijn vrouwke en ik word er rotverwend. Vanaf dat ik in orde was met mijn spuitjes ben ik naar ’t scholeke gegaan. Daar ben ik gehoorzaamheid gaan doen. Alhoewel ik bewegende toestellen niet zo leuk vond, heb ik het in de gehoorzaamheid nog best goed gedaan. Ben zelfs ooit eerste geweest in programma 1. Dat vond mijn vrouwke een mooie afsluiter voor de gehoorzaamheid.

Ik heb ook wel al een beetje meegemaakt hoor. Op een dag ben ik beginnen manken. Eerst vonden ze niets maar mijn vrouwke drong aan bij de dierenarts dat er iets niet juist was met mijn pootje. Ze hebben dan platen genomen van mijn pootje en toen bleek dat ik mijn kruisband gescheurd had. Ze hebben mij dan moeten opereren aan mijn rechterachterpoot. Toen dat genezen was heb ik een paar maanden later de kruisbanden van mijn linkerachterpoot gescheurd, dus moest ik terug geopereerd worden. Dat was niet zo fijn en deed ook veel pijn maar nu heb ik er geen last meer van.

Na de gehoorzaamheid heb ik dan een tijdje niets meer gedaan tot dat mijn neef en nichtje Gipsy en Floor zijn beginnen flyballen. Zij vertelden mij dat flyball zo leuk was en dat ik dat zeker ook eens moest proberen. Mijn vrouwke en ik zijn dan vorig jaar in maart eens gaan kijken en inderdaad dat is dus héél leuk. Ik had dat vrij snel onder de knie. Mijn eerste wedstrijd was vorig jaar in juni op het europees, maar toen was het zo warm dat ik er niet zo veel zin in had. Ik bleef liever wat zonnen dan me moe te maken. De wedstrijden nadien had ik er wat meer zin in. Ik ben al mee naar Normandië en naar Duitsland geweest. Dat zijn altijd super leuke uitstapjes! ’s Avonds zitten dan al de hondjes in hun bench terwijl de baasjes precies iets te veel drinken.

Soms krijg ik nog wel eens mijn kuren, dan heb ik bvb geen zin om te springen maar als mijn vrouwke dan iets lekkers bovenhaalt is mijn zin ineens terug.

Mijn grote zus Tasha gaat nu altijd mee naar de wedstrijd, ze supportert dan voor mij en dat vind ik wel leuk. Hopelijk kan ik nog wat jaartjes flyballen want ik vind het super leuk, zeker als er een snoepje aan vasthangt.

Lebber, lebber,  Snoopy

Mei:
Yarah

Baasje: Jurgen

Yarah ,

Geboren op 30 november 1998 en na een telefoontje bij de plaatselijke puppy fabriek opgehaald ergens aan de Carre’ in Willebroek.
Na eerst wat gehoorzaamheid en agility gedaan te hebben was het tijd voor iets nieuws.
Flyball , (ik denk jaar 2000)
Het aanleren was niet zo een probleem , alleen die hond die liep aan de andere kant was er teveel aan . Yarah was nogal een echte krokodil en zette graag haar tanden in menig andere viervoeter .
Na een jaar of 3 bij Brugge gelopen te hebben maakte ze de transfer naar het verre Beerzel.
Daar was het gelijk prijs en werd ze in 2004 Europees kampioen .
Het was een hele aanpassing , na altijd laag gelopen te hebben vroeger was zij nu de hoogte hond. Na een succesvolle tijd in de jolly’s raakte ze op de sukkel.
Ze begon steeds meer te manken en na meerdere onderzoeken bleek er iets mis te zijn met haar buitenste tenen . Amputatie was de enige oplossing . Na een herstelperiode terug verder gedaan met wat ze het liefste deed , flyball. Na een periode bij de Lucky’s gelopen te hebben , was het tijd voor het einde van haar carriere bij de daltons . Bij die ploeg liep ze haar laatste wedstrijd in 2009 op het Europees kampioenschap bij ons te Beerzel.
In die wedstrijd werd ze nog Europees kampioen, van een mooie afsluiter gesproken.
Na een flyball carriere van bijna 10 jaar was ze nog steeds niet versleten maar zag ik dat ze weer hinder ondervond van haar tenen (met nog 3 aan elke poot zijn er niet meer zoveel om er af te snijden ) en hebben we wijselijk besloten om er mee te stoppen.
Nu geniet ze van haar pensioen .
In november wordt ze 13 jaar maar als het op racen aankomt probeert ze nog steeds haar jongere zus Maggy bij te houden .Hopelijk kunnen we nog lang van je genieten .

Jurgen.

April:

Leyla

Baasje: Anne

Ik ben Leyla en ben een rasechte boerefox. Ik woon samen met mijn grootmoeder Molly, mama Layka en broer Rakker op een grote boerderij. Mijn dagelijkse bezigheid is samen met Rakker ravotten en jagen in onze weien. In de zomer mogen wij elke dag meerijden met de tractor naar het veld, daar jagen we met zijn allen op allerlei soorten beestjes, zoals hazen, fazanten, muisjes en zelfs egeltjes.

Ook hou ik dolgraag van balletjes, zo ben ik terecht gekomen op de flyball trainingen. Daar amuseren mijn baasje en ik ons elke woensdag. Soms gaat de training heel goed maar soms ook iets minder, maar op het einde hebben wij ons alle twee toch altijd goed geamuseerd. Na de trainingen ben ik blij als ik ’s avond lekker in mijn grote mand of in de zetel knus tegen mijn baasje kan gaan slapen.

Maart:

Kazan

Baasje: Walter

Geboren: wie zal het zeggen.

Ik gok dat hij nu ongeveer 15 jaar zal zijn.

Op een mooie zomerdag zag ik langs de weg nen hond lopen. Op een gegeven moment liep hij bijna onder een autobus. Ik dacht bij mezelf oei, die sukkelaar zal ik maar meenemen. Zo gezegd, zo gedaan, en sindsdien woont Kazan bij ons.  

Hij is nog dikwijls op zijne alleen op wandel geweest hoor, waarschijnlijk heeft hij ergens een knap teefje gezien, terwijl we samen met de tractor op weg waren. Maar, zijne kop stond niet alleen naar knappe teven, flyball interesseerde hem ook wel.

Z’n carrière is begonnen in 1999, het was direct een succes, hij is Belgisch en zelfs meerdere malen Europees kampioen geweest! Na 10 seizoenen flyball werd het dan tijd voor zijn oude dag, het ging allemaal niet zo vlot meer , de souplesse was verdwenen en het zicht was ook niet meer wat het geweest was.

Ondertussen heeft Kazan een kleine beroerte gehad, en daardoor laat hij zijn kopje wat scheef hangen ( soms wel schattig ). Soms denkt hij echter nog wel dat hij een puber is, want dan springt hij nog rond als een jong veulen.

Die momenten zijn wel steeds zeldzamer …

Als ik hem nu ’s avonds zie liggen op z’n kussen en hij van tevredenheid zijn snoet wrijft, om daarna met die oude blik me aan te kijken, dan denk ik bij mezelf, we hebben het toch goed gehad makker, laat ons samen nog wat tijd, ik wil je nog niet kwijt

Walter

Februari:

Timon

Baasje: Sofie

Ik ben Timon een altijd vrolijk Whippetje van bijna 5 jaar. Het liefst van al ga ik met mijn baasje overal mee naartoe.
In de zomer gaat baasje met mij bijna dagelijks wandelen en dan leef ik mij uit in het bos. Omdat ik in de winter mijn energie niet zo goed kwijtgeraakte besloot baasje vorig jaar met mij flyballtrainingen te doen.
Ik probeer altijd goed mijn best te doen voor mijn baasje maar flyball is toch niet zo heel gemakkelijk. Als beloning achter een balletje hollen of touwtrekken vond ik leuk, maar de trainer die had nog iets veeeeeeel beter, tubeke!!! Sindsdien is de trainer mijn beste vriend. Dat betekent niet dat ik alles foutloos kan hoor. Soms ben ik veel te voorzichtig, zoals om dat balletje te pakken. Ik zou dienen box ni graag pijn doen hé. Oefenen dat ik daarop heb moeten doen... Afzien zenne, zowel trainer, baasje als ik. Wat die allemaal uit de kast gehaald hebben...
Het liefst geef ik een persoonlijke toets aan de trainingen. Mensen die al zijn komen kijken, zullen wel weten dat er legendarische (of moet ik zeggen hilarische) sessies zijn van trainen met Timon op zaterdag. Wat ik allemaal uit mijn pootjes kan schudden, dat hebben ze nog niet vaak gezien op de hondenschool hoor. Hoe harder de mensen lachen, hoe meer ik ervan geniet. Flyball is voor mij op de eerste plaats amusement. Of ik ooit in een team zal geraken weet ik niet, maar zolang mijn baasje en ik er plezier aan beleven blijven we trainen.
Pootje van Timon.

Januari:

Indy

Baasje: Daisy

Hallo, ik ben Indy.

Op 3 februari 1995 ben ik geboren. 8 weken later heeft mijn baasje Daisy mij gekozen op de voddenmarkt. Het was liefde op het eerste zicht. Samen hebben wij heel wat meegemaakt.
Al vroeg mocht ik mee naar de hondenschool Ter Dries. Ik deed erg mijn best,maar den apport lukte mij niet zo goed. Op een dag stond er iets vreemd op het terrein. Allemaal sprongen op een rij met helemaal achteraan een angstaanjagende bak waar met veel lawaai een tennisbal uit kwam. Samen gingen we op verkenning en ja, ja, ik had het zitten. Dat was mijn toekomst, dan zou ik wel leren apporteren. Het heeft een zware bevalling geweest. Zelfs de trainer Luc zag het niet meer zitten. Maar de volhouder wint, en een hm “groot” talent was geboren. Hi, hi.
Pas op, ik was ook een goeike in de gehoorzaamheid. Menig wedstrijd hebben wij gewonnen. Toch was ik blij dat op een dag mijn baasje besloot niet langer gehoorzaamheidswedstrijden te spelen. Vanaf toen ging al mijn aandacht naar mijn carrière als flyballer.
In 2002 was het zover, het eerste Belgische kampioenschap. Het hoogtepunt. De A ploeg had niet hun beste dag. Alle ogen stonden op ons gericht. Muisstil was het in de zaal. De eerste hond vertrok, de tweede, dan ik en na de Pina sprong iedereen in de lucht. De B ploeg was Belgisch kampioen. Amaai was dat feest.
Ik heb het allemaal meegemaakt : groene startbakken, hop allemaal in de bus naar de wedstrijd, samen in het formule 1 hotel, Italië, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Tsjechië. Altijd mocht ik mee.
Al vroeg had ik ook een vrouwke, Utah. Ferm ding. Ook nen flyballer. Toch heb ik vaak mijn oog laten vallen op ander vrouwelijk schoon. En ja, het nageslacht is verzekerd.
In 2007 ben ik met de flyball op pensioen gegaan. De pootjes wilden niet zo goed meer mee en ik had eigenlijk ook wel een brilletje kunnen gebruiken. Ik ben wel blijven komen supporteren. Ik heb nog enkele jaren kunnen genieten van mijn oude dag. Veel gaan wandelen, op vakanties geweest of gezellig thuis bij mijn baasje Daisy, Danny, Utah, Shakira en Dreamer. Trouwens, nog even melden, ik ben altijd de baas geweest in de hondenwei. Die Dreamer heb ik wel wat manieren bijgeleerd.
Sinds 16 november 2010 woon ik in de hondenhemel. Mijn baasje mist mij enorm. We zullen elkaar nooit vergeten. Ik heb schone tijden gehad met velen van jullie. Verpruts het nu niet. Maak zoveel mogelijk plezier en verzorg elkaar goed. Tot ooit.

Pootjes,

Indy